"Who controls the jazz?"

Δεν ήθελαν να μιμηθούν τον Coltrane και την band του. Ήταν μια αυτόνομη κουαρτέτα που έπαιζε με έμπνευση τον Coltrane, βγάζοντας τη δική της μουσική. Άλλωστε, το να μιμείσαι κάτι λαμπερό που σε φωτίζει αφαιρεί ακόμα περισσότερη λάμψη από σένα.

Στους τοίχους του jazz upstairs ζωγραφιές με κιμωλία, πολλά μικρά πορτοκαλί φωτάκια , τα ποτήρια από το μπαρ ήταν το άτυπο μεταλλόφωνο των μουσικών, ο πιανίστας να παίζει γρήγορα κομμάτια με αργές κινήσεις και να παίζει ο πιανίστας και το πιάνο να ακούγεται και το κόντρα μπάσσο να ακούγεται και να ανακαλύπτω: Δεν είναι τελικά το πιάνο που με γοήτευε στην κλασσική τζαζ, αλλά το κόντρα μπάσσο. Το μπάσσο, βέβαια, με τη συνοδεία των υπολοίπων. Μιλάω για τον συνδυασμό του μπάσσου με τα υπόλοιπα όργανα και για την ανάδειξή του μέσα από τη συνεργασία. Απλώς το συγκεκριμένο όργανο είναι το συμπυκνωμένο κομμάτι της υπόθεσης: Βγάζει αφηρημένο ήχο με συγκεκριμένο ρυθμό. Δίνει ρυθμό μαζί με τα drums, αλλά έχει μελωδία. Και παρά την πολυμορφία του αυτή, δεν είναι φτωχό και δεν δίνει την εντύπωση του «πολλά σε ένα». Αλλά δεν υποτιμώ τα άλλα όργανα. Τα θεωρώ, όμως, αυτόνομα. Και αναπόσπαστα. Εννοείται ότι το χαριτωμενο swing δίνεται από το πιάνο, ότι τα πιατίνια χαϊδεύουν το αυτί ως ένα αρχέτυπο cool βηματισμού και ότι το σαξόφωνο είναι το συναισθηματικό -για μένα το αισθησιακό και σεξουαλικό – τμήμα, αφού ο ήχος του είναι η μελωδοποιημένη ανάσα του παίκτη.

Ήταν η ομορφότερη είσοδος στα 18^α γενέθλιά μου. 12 και κάτι το βράδυ με το κρεμώδες ποτό και τα παγάκια στο στόμα, η φίλη και οι φίλοι, ακόμα και η κάπνα. Το candy man πονεμένο τραγούδι, ο Coltrane διαβητικός να αποφεύγει τα γλυκά που τόσο αγαπούσε. Αυτό το πικρόγλυκο το έβγαλε στο κομμάτι του. Ένα κομμάτι που δεν είχα ακούσει και το βρήκα σαγηνευτικότατο, ένα μερικό alter ego, μπήκε στην κρυφή της λίστας των κομματιών μου.

Η βραδιά έκλεισε με το Pc man, ένα κομμάτι δυναμικό, καθόλου αργό και καθόλου γρήγορο. Ο σαξοφωνίστας καταϊδρωμένος σόλαρε για τελευταία φορά στον χώρο αυτό, ύστερα από συναυλία 5 ημερών. Στο τέλος του κομματιού, όπου γκάζωσαν όλοι, κοιτάζονταν και γέλαγαν. Μόλις τελείωσε και το κομμάτι αυτό, ο σαξοφωνίστας συνόδευε το play back που ακουγόταν στο bar για καληνύχτα. Ο εναπομείναντας κόσμος μαζεύτηκε στο μπαράκι στο βάθος. Εκεί και ο drummer, να μιλά με άλλους για να οργανώσουν μία τζαζ βραδιά πιο light από αυτή, για να μαζέψουν κόσμο. Ωραίο και άσχημο πάνε πακέτο. Όπως το φως και το σκοτάδι.

Με τον σαξοφωνίστα που μίλησα δεν κατάφερα να μιλήσω. Δεν ήξερε αγγλικά και εγώ κατάλαβα αργά ότι ήταν Γάλλος για να τον ρωτήσω απλά πραματάκια στα γαλλικά. Και γελούσαμε και οι δύο που δεν καταλαβαίναμε τι λέγαμε.

Κατάλαβα ότι το σαξόφωνό του ηταν από το 1940.

.