Μονολογώ με πίεση
καταπίεση
συναισθηματων και επιθυμιών
που στιβάζονται σε σκουπίδια συμπιεσμένα από το αποπνικτικό του χώρου.
«Γαμημένα, δεν πρέπει να σάς χρειάζομαι άλλο».
Έτσι τα λέω,
«γαμημένα»
τα κουρέλια όπου ξάπλωνα.
Τα μπίγω γερά μέσα στις βρώμικες σακούλες
εξακολουθώ να τα βρίζω
αυτά εξακολουθούν να μού φωνάζουν «μη»
όλοι εξακολουθούμε.
Και οι μνήμες εξακολουθούν
και τα χέρια εξακολουθούν να μπίγουν τα κουρέλια στα σκουπίδια.
Συνεχίζω να καλύπτω την αυθόρμητή μου σκέψη με φωναχτές βρισιές.
Είναι αυτό που λέτε «αυθυποβολή».
Ας πιούμε, τώρα, ένα τσάι.
