Thursday 24 January 2008



Και ο δάσκαλός του ήταν ζωντανός όπως παλιά. Δάσκαλος, προπαντός φίλος, απ’ τους λίγους που είχε στην ξένη πόλη. Ζωντανός χάρις στον νέο εγκέφαλο, το νωτιαίο μυελό, τα άκρα, μερικά κομμάτια κρανίου και όλες τις απαιτούμενες αντικαταστάσεις από ξένα σώματα - αλλά ζωντανός. Τού αρκούσε που κοίταζε το γνώριμό του πρόσωπο - το μόνο γνώριμο στο νέο κατασκεύμασμα. Ο φίλος του, βέβαια, δεν μπορούσε να συζητήσει τα ίδια θέματα με παλιά, ούτε καν να αρθρώσει λέξεις. Ούτε περπατούσε σταθερά, αλλά δεν είχε την απαίτηση από ένα -έστω και τόσο προσεκτικά- συναρμολογημένο σώμα να κινείται τέλεια. Ο φίλος του, όσο προβληματικός κι αν ήταν, τον κοίταζε ξανά. Αν και, το βλέμμα του ήταν λίγο διαφορετικό - ίσως.

Και σιγά σιγά άρχισε να θυμίζει φυσιολογικό άνθρωπο. Εγκατέλειψε το εργαστήριο, ξέφυγε από την κουραστική αφοσίωση του δημιουργού του, βγήκε στην πόλη, έφαγε, συζήτησε, αλλά πάντα σαν και όχι ως άνθρωπος. Ήταν μια απομίμηση του φίλου του, του ανθρώπου. Και η απομίμηση είναι μίμηση, σχεδόν «είναι». Είναι κάτι λοιπόν;

Είναι ζήλεια για το είναι, το μίσος για τον υπαίτιο. Ο φίλος του θέλει να τον εκδικηθεί. Σκοτώνει τους γονείς του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του, αφανίζοντας όλη την οικογένεια Frankenstein, όσο ο δημιουργός βλέπει τον ξένο φίλο του να τον καταστρέφει.



Ο Λάζαρος είναι νεκρός. Ο Λάζαρος είναι νεκρός.




Thursday 10 January 2008


Tha stamatisi pote afto to pexnidi?

Μπριδ.


Friday 4 January 2008



Cherchez l' awesome




"awesome."





" awesome! :)"







"Wow! Awesome!"








"Hey, man. That's Awesome."