Time

Οδηγούσε από το μεσημέρι χωρίς συνοδηγό. Το αυτοκίνητο, ως παλιό, δεν ήταν για πολλά πολλά. Και ήλιος, ζέστη. Είχε κρεμάσει το χέρι της έξω από το παράθυρο και αυτό καιγόταν. Ο δρόμος, άλλωστε, ήταν μακρύς και ευθύς. Ίσως η ενόχληση του καψίματος να τής προκαλούσε κάποιο ενδιαφέρον.

Στον δρόμο δεν υπήρχαν αυτοκίνητα. Υπήρχαν, δηλαδή, αλλά ελάχιστα, και όταν εμφανιζόταν κάποιο, υπήρχε μια αλληλοκατανόηση μεταξύ των οδηγών. Αυτό φαινόταν, ο ένας κοίταζε τον άλλο με αχρωμάτιστη ευγνωμοσύνη.

Η πορεία ήταν πολύ συγκεκριμένη. Και το σκηνικό στη διαδρομή. Ο δρόμος –όπως ήδη είπα- ήταν μια μεγάλη ευθεία, με ξεθωριασμένες στροφές. Η ευθεία του δρόμου, ουσιαστικά, ήταν μια γκρίζα λωρίδα, χρώμα που δεν ταίριαζε με το ανοιχτό καφέ του φυσικού τοπίου.

Περίμενε πάλι να είναι μπερδεμένη, να θέλει να αφεθεί και να νιώσει για πολλοστή φορά ότι είναι η αδύναμη της υπόθεσης και η δικαιολογημενη. Αποφάσισε ότι πρέπει να το αλλάξει αυτό. Αποφάσισε, όχι απαραίτητα και κατάφερε. Ήταν στη φάση της εξέλιξης. Ίσως να είχε αρχίσει να ενοχλείται, ίσως και να ήθελε να αλλάξει κάτι.

Σκέφτηκε ότι πρέπει να αλλάξει το αυτοκίνητο και να αγοράσει καινούριο, ότι πρεπει να βρει δουλειά, ότι δεν θα μπορούσε ποτέ της να βγάλει τα λεφτά που ήθελε. Σκεφτόταν ότι το αυτοκίνητο κάνει τη δουλειά του, ότι το αυτοκίνητο ήταν του πατέρα της, ότι δεν συζήτησε ποτέ με τον πατέρα της.

Ποτέ της δεν θυμόταν να ενεργοποιήσει τον τηλεφωνητή όταν έφευγε από το σπίτι.

Η δύση είναι πάντα ήρεμη, όμως. Για αυτό και τότε τής άρεσε να οδηγεί. Η μέρα ήταν ενοχλητικά φανταχτερή και η νύχτα επικίνδυνη. Η νύχτα πάντα σε κάνει να νιώθεις το ίδιο δυνατός και αδύναμος. Η μέρα σε προσγειώνει απότομα. Η μέρα και η νύχτα πάντα τη δυσκόλευαν.

Πάντα θυμόταν τα γενέθλια του πατέρα της.
Ποτέ όμως δεν τού είπε χρόνια πολλά.
Επειδή πάντα ήθελε να τού το πει τρυφερά, επειδή πάντα ντρεπόταν, επειδή πάντα έλεγε «του χρόνου», επειδή ποτέ δεν κατάφερε να το πει «φέτος», επειδή ποτέ δεν επιστρέφει το «φέτος» όταν γίνεται «πέρσυ», επειδή ποτέ ξανά δεν θα υπάρξει «του χρόνου».