Περί ταινιών

Καλύτερα να τις είχα δει ζωντανά, αλλά και στην ψόφια τους έκδοση παραμένουν ταινίες.

Αναφέρομαι σε τρεις, κατά τη σειρά που τις είδα: Hide & Seek/ Fight Club/ Dirty Pretty Things.

Στο Hide & Seek όλα τα εξωτερικά ήταν ευνοϊκά: Η σκηνοθεσία, η ερμηνεία των ηθοποιών, κάμερες, φωτισμοί, εικόνα και τα λοιπά. Αλλά για μένα ο εσωτερικός πυρήνας ήταν μισός. Το σενάριο ήταν απλοϊκό, αναμενόμενο, σχεδόν κλισέ. Ο Robert De Niro έπαιζε καλά, κάθε φορά εναρμονίζεται με τον ρόλο του, το ίδιο και η Dakota Fanning, το κοριτσάκι της υπόθεσης. Βέβαια, για ηθοποιούς των ικανοτήτων του De Niro η πλοκή ήταν θεματικά μίζερη, τον ρόλο του θα μπορούσε να τον έχει οποισδήποτε άνω των 45. Υπήρχαν μερικά θολά/χοντροκομμένα σημεία, που βέβαια δικαιολογούνται με την αφηρημένη επιλογή ενός διπρόσωπου πατέρα. Είναι ήδη δύσκολο ένας άνθρωπος να είναι δύο ταυτόχρονα, ας μην προσπαθήσουμε να το κάνουμε θνητό και κατανοητό.

Διπλό πρόσωπο έχουμε και στο Fight Club, αυτό του Edwart Norton και αυτό του Brad Pitt. Εδώ το διπλό δεν ήταν «χαβαλές να γίνεται», όπως στο Hide & Seek, αλλά ήταν ίσως η καλύτερη κατάληξη που θα μπορούσε να υπάρχει. Η συγκεκριμένη ταινία μπήκε στο πετσί του ανθρώπου. Ή ήταν το πετσί του ανθρώπου. Έδειχνε την τρέλα που κουβαλάμε ή και που δυνητικά κουβαλάμε, το πόσο εύκολα μπορούμε να φανατιστούμε, να τυφλωθούμε, να ξεφύγουμε, να χαθούμε. Η κυριαρχία της σάρκας, της πάλης, των φωνών και των αποχαυνωμένων βλεμμάτων ήταν μια μεθυστική ειρωνεία για το πόσο ζώα μπορούμε να είμαστε. Ήταν μια χαριτωμένη εισβολή στο ζώο του καθενός μας. Εξίσου χαριτωμένη εισβολή ήταν και οι απανωτές ψαγμένες ατάκες του Tyler (B.Pitt), που μάς ανεβοκατέβαζαν από το παρακμιακό στο διανοητικό.
Βέβαια, να πω ότι για να την εκτιμήσω την ταινία χρειάστηκε αυτή να περαστεί από δεύτερη ματιά.

Εδώ η Audrey Tautou, γνωστή από την Amelie και κατόπιν ευρέως κοινοποιούμενη μέσω του The Da Vinci Code, στην εικόνα-μοτίβο του “Dirty Pretty things” μού έδωσε την εντύπωση της πόρνης και στην πλοκή μετατράπηκε σε σεμνή μουσουλμάνα. Να πω βέβαια ότι την ταινία την περίμενα να κινείται γύρω από την πορνεία, αλλά το θέμα τελικά ήταν ο καθαρισμός των ξενοδοχειακών δωματίων ύστερα από παράνομες αφαιρέσεις οργάνων. Το σενάριο δεν διαφοροποιείται και πολύ από τα κλασικά για μετανάστες και κυνηγούς μεταναστών, αλλά είχε επιμέρους σημεία όπου φαινόταν ένα πολύ προσωπικό ύφος. Και οι ηθοποιοί, συν τον Chiwetel Ejiofor , μπορούσαν να περάσουν το συγκεκριμένο προσωπικό που ήθελαν ο σεναριογράφος (Steven Knight) και ο σκηνοθέτης (Stephen Frears).