"Προ-σχολιάζοντας: Είναι απλό και ειλικρινές."


Με συγχωρείτε λίγο και έφυγε από το πηγαδάκι των κρασιών στο χέρι και των συγκρατημένων χαμόγελων. Τα παπιόν των άλλων τού θύμιζαν το δικό του, το δικό του τώρα τον έσφιγγε πολύ, το παπιόν το δικό του τον έκανε να νιώθει πια ότι σκάει. Άφησε το ποτήρι του με το κρασί στον μπουφέ και πήγε προς τις τουαλέτες. Στη μικρή διαδρομή δέχτηκε τα βλέμματα πολλών, εξεταστικά από τους άνδρες και προσεγγιστικά από τις γυναίκες. Ανταπέδωσε ανάλογα, με αδιαφορία στους μεν και με εκτίμηση στις δε.

Γυναικών...Να των ανδρών. Η πόρτα ανάλαφρη, σπρώχνεις, ανοίγει, κλείνει από μόνη της, ο άλλος πλένει τα χέρια του, φαίνεται να καταφέρνει να μην βρέχει το μανίκι, δεν παίζει να ‘ναι κανάς άλλος μέσα, πολλή ησυχία, το νερό σταμάτησε, ναι, το χαρτί...τέλος. Εγώ εν τω μεταξύ ας απασχολούμαι με την πόρτα που θα επιλέξω. Ο άλλος ανοίγει την πόρτα και αυτή κάνει το ανάλαφρο τεταρτοκύκλιό της. Μόνος; Ναι, μάλλον, μόνος. Ο χώρος είναι απομονωμένος, μέσα γεύονται το φαΐ και τη μουσική και τις γυναικείες φιγούρες. Ας μπω εδώ. Πολύ μάρμαρο, σαν καθρέπτες παντού, στα πατώματα, στους τοίχους...μα μάρμαρα στις τουαλέτες; Για να πετάξεις τα σκατά που έφαγες τόση χλιδή... Ανοίγει το φερμουάρ, κατεβάζει το παντελόνι, περιμένει λίγο, κλείνει τα μάτια του. Εσωτερικό «ουφ», πολύ θα ήθελε να το πει και απ’ έξω του, αλλά δεν τολμούσε. Ο νους του τρέχει για λίγο, θυμάται, χαμογελά, αφαιρείται. Ξεχάστηκε τώρα. Κατεβάζει το σώβρακό του, προετοιμάζεται ψυχολογικά, κατόπιν σωματικά, τα χέρια του πλησιάζουν το όργανό του, έτοιμο πια για τη διαδικασία. Τώρα παύει να τη σκέφτεται, είναι αυτός και η οργανική του πια ανάγκη, αυτός και η ικανοποίηση, η ηδονή, ο οργασμός...Κατά την αποκορύφωση πιέστηκε να ανοίξει τα μάτια του, κοίταζε γύρω του καθώς το μισό του κορμί ψευτο-έλιωνε, γύρω του το μάρμαρο, ο καθρέπτης, ο εαυτός του τριγύρω του να τον κοιτάζει με τη ματιά της απόλαυσης και κατόπιν του υπολείμματος της μαλακίας. Ο οργασμός υποχώρησε απότομα, τα χέρια έμειναν εκεί χαλαρά, το σώμα ξέσπασε αλλά εκείνος εγκλωβίστηκε μέσα σε ένα παιχνίδι που ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει. Τελικά η κίνηση αυτή είναι πολύ ευαίσθητη, πρέπει να γίνεται υπό αυστηρές προσωπικές συνθήκες. Είναι κίνηση επικίνδυνη. Επικίνδυνη; Τι επικίνδυνη, ρε, μια ζωή μαλάκας, έτσι και τώρα, μαλάκας είσαι, να αρχίσεις να σού παίρνεις και πίπες! Και όλα αυτά υπό επήρεια, αυτή, αυτή, να πού έφθασα για αυτή. Ώστε «αυτή» πια;Έγινε «αυτή»; Έπεσαν δηλαδή τα ονόματα και η προσοχή και τα βάθρα; Για αυτή λοιπόν, για μια από τις πολλές «αυτές» με ειδα να ξεφτιλίζομαι. Δεν έκανα έρωτα μαζί της, ούτε καν σεξ. Ήμουν μόνος μου εδώ και αυθυποβαλλόμουν ότι είμαι μαζί της.

Παιχνίδι δεύτερο τώρα. Η νέα αυθυποβολή. Το «αυτή» ήταν αυθόρμητο, μα και μια δικαιολογία αναγκαία για την άφεση της κίνησής του.Θα μπορούσα να είχα πάει με πουτάνα. Αλλά το έκανα σκεπτόμενος εκείνη, αυτό είναι προδοσία για το τότε, για εμένα, για το τώρα. Και τώρα που κορέστηκε η σάρκα εκτιμώ τις στιγμές μαζί της, εκτιμώ την ίδια, επιθυμώ να μού μιλήσει, να με κοιτάξει, να την αγκαλιάσω σφιχτά και να επιζητήσω να με αγκαλιάσει κι εκείνη. Θέλω εκείνη την αύρα γύρω από τις μορφές μας όταν στέκονταν δίπλα, εκείνα τα συναισθήματα που πάλλονταν σαν πόδια ψηλόλιγνης αράχνης, τόσο αιθέρια και ανάλαφρα όσο και τρομαχτικά. Όχι, δεν είσαι αυτή. Αλλά δεν είσαι και εδώ και εγώ ζητούσα ένα εδώ. Δεν μετάνοιωσα τελικά, αλίμονο. Το ήθελα και το έκανα. Δεν υπάρχει λόγος να μετανοιώσω για κάτι που ήθελα.

Βγήκε από την πόρτα έτοιμος. Το παπιόν στην τσέπη, τα μανίκια του πιτσιλημένα από νερό, τα χέρια του χωρίς ένα ποτήρι ή κάτι τις να τα απαλλάσσει από την αμηχανία. Περπατούσε στην αίθουσα δεξιώσεων απολαμβάνοντας τον πιανίστα, ναι, είναι πολύ καλός, τον εναπομείναντα μπουφέ, τα φώτα στην κορυφή του ψηλοτάβανου δωματίου, το ζάλισμα από το κεφάλι να κοιτάζει ψηλά, το γκαρσόνι
«Θα πιείτε κάτι;» - «Όχι, τίποτα.»