Περί ταινιών

Καλύτερα να τις είχα δει ζωντανά, αλλά και στην ψόφια τους έκδοση παραμένουν ταινίες.

Αναφέρομαι σε τρεις, κατά τη σειρά που τις είδα: Hide & Seek/ Fight Club/ Dirty Pretty Things.

Στο Hide & Seek όλα τα εξωτερικά ήταν ευνοϊκά: Η σκηνοθεσία, η ερμηνεία των ηθοποιών, κάμερες, φωτισμοί, εικόνα και τα λοιπά. Αλλά για μένα ο εσωτερικός πυρήνας ήταν μισός. Το σενάριο ήταν απλοϊκό, αναμενόμενο, σχεδόν κλισέ. Ο Robert De Niro έπαιζε καλά, κάθε φορά εναρμονίζεται με τον ρόλο του, το ίδιο και η Dakota Fanning, το κοριτσάκι της υπόθεσης. Βέβαια, για ηθοποιούς των ικανοτήτων του De Niro η πλοκή ήταν θεματικά μίζερη, τον ρόλο του θα μπορούσε να τον έχει οποισδήποτε άνω των 45. Υπήρχαν μερικά θολά/χοντροκομμένα σημεία, που βέβαια δικαιολογούνται με την αφηρημένη επιλογή ενός διπρόσωπου πατέρα. Είναι ήδη δύσκολο ένας άνθρωπος να είναι δύο ταυτόχρονα, ας μην προσπαθήσουμε να το κάνουμε θνητό και κατανοητό.

Διπλό πρόσωπο έχουμε και στο Fight Club, αυτό του Edwart Norton και αυτό του Brad Pitt. Εδώ το διπλό δεν ήταν «χαβαλές να γίνεται», όπως στο Hide & Seek, αλλά ήταν ίσως η καλύτερη κατάληξη που θα μπορούσε να υπάρχει. Η συγκεκριμένη ταινία μπήκε στο πετσί του ανθρώπου. Ή ήταν το πετσί του ανθρώπου. Έδειχνε την τρέλα που κουβαλάμε ή και που δυνητικά κουβαλάμε, το πόσο εύκολα μπορούμε να φανατιστούμε, να τυφλωθούμε, να ξεφύγουμε, να χαθούμε. Η κυριαρχία της σάρκας, της πάλης, των φωνών και των αποχαυνωμένων βλεμμάτων ήταν μια μεθυστική ειρωνεία για το πόσο ζώα μπορούμε να είμαστε. Ήταν μια χαριτωμένη εισβολή στο ζώο του καθενός μας. Εξίσου χαριτωμένη εισβολή ήταν και οι απανωτές ψαγμένες ατάκες του Tyler (B.Pitt), που μάς ανεβοκατέβαζαν από το παρακμιακό στο διανοητικό.
Βέβαια, να πω ότι για να την εκτιμήσω την ταινία χρειάστηκε αυτή να περαστεί από δεύτερη ματιά.

Εδώ η Audrey Tautou, γνωστή από την Amelie και κατόπιν ευρέως κοινοποιούμενη μέσω του The Da Vinci Code, στην εικόνα-μοτίβο του “Dirty Pretty things” μού έδωσε την εντύπωση της πόρνης και στην πλοκή μετατράπηκε σε σεμνή μουσουλμάνα. Να πω βέβαια ότι την ταινία την περίμενα να κινείται γύρω από την πορνεία, αλλά το θέμα τελικά ήταν ο καθαρισμός των ξενοδοχειακών δωματίων ύστερα από παράνομες αφαιρέσεις οργάνων. Το σενάριο δεν διαφοροποιείται και πολύ από τα κλασικά για μετανάστες και κυνηγούς μεταναστών, αλλά είχε επιμέρους σημεία όπου φαινόταν ένα πολύ προσωπικό ύφος. Και οι ηθοποιοί, συν τον Chiwetel Ejiofor , μπορούσαν να περάσουν το συγκεκριμένο προσωπικό που ήθελαν ο σεναριογράφος (Steven Knight) και ο σκηνοθέτης (Stephen Frears).

Α-Β

Πάλι γράφω
για να γκρινιάξω και να κλαφτώ
και πάλι φοβάμαι
ότι θα αποφύγω τον πυρήνα
[την αλήθεια δηλαδή]
ότι με συμβολισμούς και παραβολές
θα καταλήξω σε άλλα θέματα.
Διότι κάθε φορά
θέλω να ξεσπάσω
και αρχίζω από αυτό
και φθάνω να μιλάω
για μια πατούσα.
Κάθε φορά
φοβάμαι να εκτοξεύσω το πραγματικό
γιατί αυτό μπορεί να πέσει στα μάτια σου
και να καώ.
Κάθε φορά που γράφω για σένα
νομίζω πως με διαβάζεις στα κρυφά
και ότι βουβά με σχολιάζεις.
Μα εγώ φοβάμαι να με σχολιάζεις
και γι'αυτό αδειάζω αυτό εδώ
γεμίζοντάς το με ξέμπαρκα πραγματάκια
αντί να το γεμίζω
με ειλικρίνεια και θάρρος
[ίσως και θράσσος].
Αυτή τη φορά
ούτε θα εντυπωσιάζω για να εντυπωσιάσω
ούτε θα απολογηθώ για να μην με παρεξηγήσεις.
Αυτή τη φορά
θα πετάξω τη λάσπη σε μάτια ανοιχτά
που κλείνω όταν γράφω
δήθεν για να ονειροπολώ
αλλά στην ουσία
για να κρύβομαι σαν στρουθοκάμηλος.

Ας συλλάβω λοιπόν
την απόκρυφή μου σκέψη.
Αρχίζω σιγά σιγά
[δεν χρειάζεται βία άλλωστε]
να με αποκωδικοποιώ:

Το τραγούδι που ακούω μ' αρέσει και τελειώνει
σιγά σιγά κι αυτό.
Θέλω να προλάβω να γράψω μέσα στη διάρκειά του
αλλά δεν έχει νόημα να τρέξω
επειδή θα κουραστώ.

Μα, αν είναι δυνατόν,
να υπάρχουν σημεία τόσο δικά σου
σημεία θνητά, όμως, και αναλώσιμα
που τελειώνουν...
[όχι, όχι, δεν ήθελα να το πω έτσι.
Ας το πω τότε διαφορετικά].
Ξέρεις τι είσαι;
Στον νου μου, ξέρεις τι είναι η ανάμνησή σου;
Είναι ένας νεκρός
σε μία τρύπα στη γη.
Τώρα τον θάβουν.
Τού πετούν χώμα οι νεκροθάφτες.
Και ενώ σκεπάζεται από γη
εγώ τρέχω και τον ξεσκεπάζω
μην τυχόν και καλυφθεί οριστικά.
Αυτοί οι μαλάκες την είδαν για πλάκα
να σού πετούν χώμα
και να γελούν μαζί μου που σε ξεσκεπάζω.
Ίσως να είμαι κι εγώ μαλάκας
[που συνεχίζω]
γιατί τα νύχια μου μάζεψαν πολύ χώμα
και,
εντάξει...
Νομίζω πως πονούν κι όλας.

Όμως, αλήθεια, αυτό ίσως και να σε αδικεί.
Ναι...Γιατί η ανάμνησή σου δεν είναι μόνο αυτό.
Βλέπεις,
ώρες ώρες μού θυμίζεις
σώμα νεκρό
[μα πάλι;]
που μόλις πέθανε
και που το βάζω στην καρέκλα
[να καθήσει;
Όχι, να προσπαθήσει να καθήσει]
τού κουνώ τους ώμους
το τραντάζω, φωνάζω
"Ξύπνα! Ξύπνα!"
και αυτό συνέχεια πέφτει.
"Μα γιατί πια δεν στερεώνεσαι;"
Πού πήγε η ισορροπία σου,
οι μύες σου;
Αλήθεια, πού πήγαν;

Μωρέ, δεν πα' να πέφτεις και απ' την καρέκλα...
Δεν θα παρακαλώ
σώμα νεκρό να αναστηθεί.
"Μην βούλεσαι πράγματα ανημπόρετα να μπορέσεις".
Κάπως έτσι δεν το έλεγε η παραμάνα;
Όχι ότι με ενδιαφέρει δηλαδή. Αφού αυτό εννοoύσε.
[ή έστω, αυτό εννοώ εγώ τώρα.
Μήπως γίνομαι εγωίστρια λίγο λίγο;]
Για αυτό εγω στο λέω, πτώμα:
Άμα θες να σηκωθείς, σήκω.
Άμα θες να πας να την πέσεις σε τάφο, πήγαινε.

Δημοκρατία δεν έχουμε στο κάτω-κάτω;

Ωραία, λοιπόν, όσοι νεκροί θέλουν
ας αναστηθούν
ας μείνουν νεκροί
και όσοι ζωντανοί θέλουν
ας προσπαθούν σκόπιμα
ας χάνουν τον εαυτό τους.
Τι ωραία που είναι η δημοκρατία:
Όποιος θέλει ας ζήσει
όποιος θέλει ας πάει να κόψει τον λαιμό του.

Λέω να τελειώσω
μιας και τελικά
περισσότερο τσαντίστηκα
παρά σε εκτίμησα.
Λέω να καθιερώσω και εσωτερική δημοκρατία,
τη μία ας σε ανεβάζω
την άλλη ας σε πετάω στον τοίχο.
Βέβαια, ακόμα δεν καταλαβαίνω,
γιατί πια τόση δράση-αντίδραση
τόση φάση-αντίφαση
και πραγματικά
τόση αναποφασιστικότητα;

Δεν ξέρω.
Άντε, παίξε και εσύ τώρα:
Θα μού πεις
ή
δεν θα μού πεις
γιατί
δεν
αποφασίζω;

Ένα

Ή όλα ή τίποτα.
Απόλυτα.
Η στήλη σου εκεί
η στήλη μου εδώ.
Θέσεις απόλυτες.

Δύο

Διάζευξη.
Είτε...είτε.
Υπάρχει και ενδιάμεσα
αλλά ένα από τα δύο θα γίνει.

Αποφασιστικότητα; Μόνο;
Προφανώς όχι.

Τρία

Κάπου ενδιάμεσα τρέμει,
το σχοινί τραβιέται από δύο μεριές.
Δεν τού άρεσε το ένα.
Πατάτε πάνω στο σκοινί, ενώ αυτό κοντεύει να σχιστεί.
Δεν το βλέπετε;
Θα μείνουν πάλι οι δύο άκρες ξεχωριστά.